Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/536

uderzeń, potem znowu dwa inne zadźwięczały wśród ciszy, a nakoniec odezwało się jeszcze jakieś echo oddalone, powtarzające ową stanowczą już godzinę.
 — Już po wszystkiem. Przegrałem. „Ona nie przyjdzie“ — pomyślał, gdy przebrzmiewało już ostatnie echo dwunastego uderzenia.
 Zdecydowany był jednak czekać choćby do samego rana. Trzeba być cierpliwym w takich wypadkach.
 Czekał kwadrans, pół godziny i jeszcze kwadrans, aż nakoniec wszystkie zegary obwieściły godzinę pierwszą w tenże sam sposób, w jaki oznajmiały północ.
 Przestał już wyczekiwać, łamiąc sobie głowę, co się stać mogło. Nagle jakaś główka kobieca zajrzała przez drzwi karetki, pytając:
 — Czy to ty, Bel-Ami?
 — Ach! Zuzanno — zawołał, drgnąwszy gwałtownie.
 Poczuł w gardle silne dławienie.
 — Tak, to ja — odpowiedział głos kobiecy.
 — Ach! to ty... to ty... wejdź-że — powtarzał kilkakrotnie, nie mogąc otworzyć drzwiczek.
 Zuzanna weszła do karetki i rzuciła się obok Jerzego.
 — Jedź! — krzyknął wówczas do woźnicy i dorożka potoczyła się szybko.