Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/65

szczały teraz, oblane białą jasnością słońca. Na prawo, w oddali, dostrzedz było można pagórki d’Argenteuil i strzelające w obłoki młyny d’Orgemont, spowite leciuchną, niebieskawą mgłą, co, niby powiewna i przeźroczysta gaza, przesłaniała lekko horyzont.
 Duroy patrzał przez chwilą na oddaloną wioską, potem mruknął:
 — Jakby tam było dobrze w taki dzień, jak dzisiaj!
 Potem zastanowił się, że trzeba pracować i to zaraz, natychmiast; a oprócz tego, trzeba posłać zawiadomienie do biura, iż jest chory, a synowi stróża dać za odniesienie listu aż dziesięć sous.
 Usiadł przed stołem, umaczał pióro, oparł czoło na dłoni i zaczął zbierać myśli. Napróżno jednak. Nic mu nie przychodziło, na myśl!
 Nie stracił jednak odwagi. Myślał.
 — No, nie mam wprawy. To takie rzemiosło, jak i inne, trzeba się go wyuczyć. Na pierwszy raz muszą mi dopomódz. Pójdę do Forestiera, on ułoży mi cały artykuł w dziesięć minut.
 Tak myśląc, ubrał się.
 Zbiegłszy ze schodów, pomyślał, iż zawcześnie jeszcze iść do przyjaciela, który pewnie sypia długo. Zaczął się więc powoli przechadzać po bulwarze.