Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/68

 — Nie przymuszajże mnie, bym wdrapywał się powtórnie na trzecie piętro i tłómaczył twoje ranne przybycie.
 Duroy zdecydował się nareszcie:
 — Dziękuję, już pójdę. Powiem, ze ty mnie zmusiłeś, wprost zmusiłeś.
 — No, tak. Bądź spokojny, nie zje cię. Tylko nie zapomnij: godzina trzecia.
 — Oh! nie bój się o to.
 Forestier oddalił się szybko, a Duroy zaczął powoli wchodzić na schody. Namyślał się, co ma powiedzieć, lękał się złego przyjęcia.
 Służący otworzył mu drzwi. Miał na sobie niebieski fartuch i trzymał w ręku szczotkę.
 — Pan wyszedł — oznajmił, uprzedzając zapytanie.
 Wówczas Duroy przemówił:
 — Proszę zapytać pani Forestier, czy może mnie przyjąć i proszę powiedzieć, że przychodzę z polecenia jej męża, którego w tej chwili spotkałem na ulicy.
 Został w przedpokoju. Służący powróciwszy, otworzył drzwi na prawo i oznajmił:
 — Pani prosi.
 Siedziała na fotelu przed biurkiem, w małym gabineciku, którego ściany pokryte były całkowicie książkami na czarnych, drewnianych półkach. Leżały poukładane symetrycznie, a czerwone, żółte, zielone, fioletowe i niebieskie