Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/69

okładki ożywiały monotonność tego mnóstwa tomów.
 Odwróciła głową, uśmiechnięta przyjaźnie, jak wczoraj. Miała na sobie strojny, koronkowy szlafroczek. Wyciągnęła ku niemu rękę, ukazując obnażone ramię, w obłoku koronek.
 — Już? — zapytała, a po chwili dodała: — Lecz to nie wymówka, tylko proste zapytanie.
 Jerzy zaczął jąkać:
 — Ach, pani! ja nie chciałem wchodzić, lecz mąż pani, którego spotkałem przed bramą, zmusił mnie do tego. Tak jestem zmięszany, że nie mam nawet odwagi powiedzieć, co mnie tu sprowadza.
 Wskazała mu krzesło.
 — Usiądź pan i mów.
 W palcach trzymała gęsie pióro; przed nią leżał duży arkusz papieru, zapisany do połowy. Przerwała widocznie, gdy przyszedł.
 Przed biurkiem tem była taksamo swobodną, jak w salonie. Lekki zapach perfum roztaczał się dokoła jej szlafroczka i Duroy odtwarzał już w swej wyobraźni to młode i świeże ciało, pulchne i ciepłe, osłonięte lekką, delikatną tkaniną.
 Widząc, iż gość milczy, spytała:
 — No i cóż? jaki pan ma interes?
 Zaczął nieśmiało.
 — Bo widzi pani... ale doprawdy... nie