Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/71

 Jerzy podniósł głowę ze zdziwieniem.
 — Ależ ja sam nie wiem. Wszakże dlatego tu przyszedłem.
 Odparła:
 — No tak, ja to ułożę. Przyprawię sos, ale muszą wpierw mieć potrawę.
 Duroy milczał pomieszany, wreszcie ozwał się nieśmiało:
 — Chciałbym zacząć opowiadanie od chwili mego wyjazdu.
 Wówczas usiadła naprost niego, z drugiej strony wielkiego stołu i patrząc mu bystro w oczy, rzekła:
 — No, a zatem, niech pan mówi wyłącznie dla mojej ciekawości, jak to było. Proszę opowiadać uważnie, nie zapominając o żadnym szczególe, a ja wybiorę, co będzie potrzebne.
 Gdy jednak i tutaj nie wiedział od czego zacząć, poczęła go uważnie wypytywać, jakby to czynił ksiądz na spowiedzi; zadając mu główne pytania, nasuwające tysiączne szczegóły, osoby poznane lub przelotnie tylko widziane.
 Gdy go tak zmusiła do mówienia przez dobry kwadrans, przerwała nagłe:
 — No, dobrze, teraz możemy zacząć. Naprzód, proszą sobie wyobrazić, iż opowiada pan te wrażenia dobrem u przyjacielowi, co pozwoli panu przytoczyć całą masą głupstw, robić wszel-