Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/76

meble, powietrze, przepojone tytoniem, było dla niego czemś tak rozkosznie upajającem, tak dobrem, tak słodkiem, bo pochodzącem od niej.
 Raptownie zapytała:
 — Co pan myśli o mojej przyjaciółce, pani de Marelle?
 Zdziwił się niezmiernie.
 — Wydaje mi się... bardzo... bardzo powabną.
 — Nieprawdaż?
 — Tak, bez wątpienia.
 Miał chęć dodać: — Nie tak jednak, jak pani — ale nie miał odwagi.
 Podjęła znowu:
 — A gdyby pan wiedział, jaka ona zabawna, oryginalna i inteligentna. To prawdziwie cygańska natura. Z tego tez powodu mąż jej nie lubi. Widzi w niej same tylko błędy, nie dostrzegając zalet.
 Duroy zdziwił się niepomiernie, usłyszawszy, ze pani de Marelle jest mężatką. Było to jednak rzeczą naturalną.
 — Doprawdy?... ona jest mężatką?... A czem zajmuje się jej mąż?
 Pani Forestier wzruszyła lekko ramionami, z minką jakąś nieokreśloną, pełną tajemniczości.
 — Ach! jest inspektorem na linii Północnej. W Paryżu przepędza zaledwie tydzień