Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/81

berta, grającego w bilboketa. Rozdziawia usta, jakby chciał połknąć kulą.
 Jeden z piszących zwrócił ku niemu głową:
 — Słuchaj no, Forestier, wiem o jednym bilbokecie do nabycia. Przepyszny, z brazylijskiego drzewa. Należał podobno do królowej hiszpańskiej; tak przynajmniej utrzymują. Żądają za niego sześćdziesiąt franków. To niedrogo.
 Forestier zapytał:
 — A gdzież on?
 W tej chwili jednak chybił trzydziesty siódmy rzut. Otworzył małą szafką, w której Duroy zobaczył jakie dwadzieścia pięknych, podobnych cacek, ponumerowanych i poustawianych w porządku. Złożył zabawką i zapytał powtórnie:
 — Gdzież się znajduje ten klejnocik?
 Dziennikarz odpowiedział:
 — U jednego spekulanta biletów teatralnych w Vaudeville. Jeśli chcesz, przyniosą ci go jutro.
 — Dobrze. Tylko na pewno. Jeśli mi się spodoba, zaraz go kupią. Nie zawadzi powiększyć kolekcyi.
 I zwracając się do Jerzego, rzekł:
 — Chodź ze mną, zaprowadzą cię do redaktora; inaczej, możesz tu pleśnieć do godziny siódmej.
 Przeszli przez poczekalnią, w której sie-