Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/91

 — Drwią sobie z tego! — odparł głosem donośnym.
 Urzędnicy spojrzeli po sobie ze zdumieniem, a w tejże samej chwili ukazała się z ponad parawanu, jakby z pudełka, przerażona głowa pana Potel.
 Zabarykadował się on w ten sposób, unikając przeciągów, gdyż cierpiał na reumatyzm. Zrobił tylko w papierze dwa otwory, by módz doglądać podwładnych.
 W sali zapanowała cisza. Słychać było brzęk much przelatujących.
 Pomocnik naczelnika spytał nareszcie z wahaniem:
 — Co pan powiedział?
 — Powiedziałem, że drwią sobie z niego. Przyszedłem tylko, by podać się do dymisyi. Zostałem współredaktorem Vie Française. Będę pobierał pięćset franków miesięcznie stałej pensyi, a prócz tego będą mi płacili od wiersza. Debiutowałem już nawet dzisiaj.
 Ułożył był sobie przedtem, że jak najbardziej będzie przedłużał swój tryumf; lecz gwałtowna chęć wypowiedzenia wszystkiego odrazu, popsuła mu szyki.
 Wrażenie jednak wywarł. Nikt nie drgnął nawet.
 — Pójdę uprzedzić pana Perthuis — mówił dalej — i powrócę, by się z wami pożegnać.