Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/95

glii na dalekim Wschodzie; o ich zamysły co do systemu kolonizacyi, o nadzieje, jakie pokładają w interwencyi Europy w ogólności, a Francyi w szczególności.
 Zamilkł, a po chwili jeszcze dodał:
 — To będzie niesłychanie ciekawe dla naszych czytelników. Dowiedzą się jednocześnie, co myślą o tem Chiny i Indye. Kwestya ta interesuje dziś silnie opinię publiczną.
 Następnie zwrócił się do Jerzego.
 — Uważaj dobrze, jak zabierze się do tej roboty Saint-Potin. Znakomity z niego reporter. Staraj się szybko po nitce dochodzić do kłębka i wysondować człowieka w przeciągu pięciu minut.
 I zabrał się z powagą do dalszego pisania, zakreślając odrazu ścisłą granicę między dawnym towarzyszem a dzisiejszym kolegą.
 Gdy znaleźli się na schodach, Saint-Potin roześmiał się i rzekł do Duroya:
 — A to mi gracz! Nawet przed nami nie zapomina o bladze. Bierze nas za swoich czytelników.
 Wyszli na bulwary. Reporter zapytał:
 — Napije się pan czego?
 — Najchętniej. Taki upał.
 Weszli do kawiarni i kazali podać coś chłodzącego.
 Saint-Potin rozgadał się na dobre. O dzien-