Strona:PL G de Maupassant Piotr i Jan.djvu/109

 Głosem czułym szepnął:
 — A jednak najbardziej pragnąłbym takiego połowu.
 Zaśmiała się:
 — Sprobój pan, a przekonasz się, że jak rybą wyśliźnie się z siatki.
 — A przecież... gdyby pani zechciała...
 — Chcę, by pan zabrał się do krewetek.... i nic więcej... na razie.
 — Pani niedobra. No chodźmy dalej, bo tu nie niema.
 I podał jej rękę, prowadząc po ślizkich skałach. Opierała się trochę trwożna, a on nagle uczuł się porwany miłością, pragnieniem, pożądaniem gwałtownem, jakby zarodek uczucia, drzemiąc w nim od dłuższego czasu, dziś właśnie miał wystrzelić płomieniem.
 Niebawem doszli do szczeliny głębszej, gdzie w wodzie drżącej, niewidzialnym otworem uciekającej ku dalekiemu morzu, pływały źdźbła trawy długie, cienkie, dziwacznie zabarwione, listkowie różowe i zielone, zdające się wykonywać ruchy, niby żyjątka.
 Pani Rosemilly wykrzyknęła:
 — Patrz pan, patrz pan, widzę jedną dużą, bardzo dużą, tam, tam!
 I on ją ujrzał i szybko skoczył do dziury, zanurzejąc się po sam pas.
 Stworzonko jednak poruszając swemi długiemi wąsami, zwinnie cofało się przed wędką. Jan zaganiał je ku moszczyźnie, pewny, że tam je osaczy i chwyci. Widząc się ze wszech stron zabarykadowanem, żyjątko nagłym rzutem przeskoczyło siatkę, zanurzyło się w wodę i znikło.
 Młoda kobieta w najwyższym napięciu przy-