Strona:PL G de Maupassant Piotr i Jan.djvu/11

 Spytał jednak:
 — O której więc mogłaby pani wyruszyć?
 — No... o dziewiątej!
 — Nie wcześniej?
 — Żadną miarą; i to już zbyt wcześnie.
 Poczciwiec się zawahał. Oczywiście że nic nie złowi, bo ryba nie da się znęcić w pełnym słońcu; obaj synowie jednak oświadczyli natychmiast, że urządzą wycieczkę i wszystko przygotują.
 Tak więc następnego wtorku „Perła“ zarzuciła kotwicę pod białymi skałami przylądka Heve; do południa łowiono, następnie drzemano, poczym znów zaczęto łowić bez żadnego skutku, aż stary Roland uświadomiwszy sobie po niewczasie, że pani Rosemilly chodzi jedynie i wyłącznie o przejażdżkę i widząc, że wędki ani drgną, w chwili bezrozumnego zniecierpliwienia rzucił energiczne „psiakrew“! odnoszące się zarówno do obojętnej wdowy, jak do nieuchwytnych ryb.
 W tej chwili oglądał swą zdobycz złowioną, z radością przejmującą skąpca; następnie podniósł oczy ku niebu i widząc, że słońce chyli się ku zachodowi, rzekł:
 — I cóż, dzieci, możeby tak znów spróbować?
 Obaj chwycili za swe sznury, rozwinęli je, do korków przytwierdzili oczyszczone haczyki i czekali.
 Roland wstał, by zbadać horyzont, niby kapitan okrętu, poczym oświadczył:
 — Wiatr silniejszy; do wioseł, chłopcy!
 I nagle wyciągnąwszy ramię ku północy, dodał:
 — Patrzcie, patrzcie, oto „Southampton“.
 Na płaszczyźnie morskiej, rozłożonej jak chusta błękitna, olbrzymia, połyskliwa, o refleksach złotych i ognistych, wznosiła się w kierunku wska-