Strona:PL G de Maupassant Piotr i Jan.djvu/111

kobieta. — Nie należy nigdy robić dwóch rzeczy równocześnie.
 Odparł:
 — I ja też nie robię tylko jedną. Kocham panią.
 Wyprostowała się i tonem poważnym rzekła:
 — Nie wiem, doprawdy, co się z panem dzieje od dziesięciu minut. Stracił pan głowę, czy co?
 — Wcale nie. Kocham panią i nareszcie ośmieliłem się to wyznać.
 Stali obok siebie w słonej wodzie, zanurzeni po kostki, i wsparłszy mokre ręce o siatki, wzajem sobie patrzyli w oczy.
 Tonem żartobliwym i przekornym odparła:
 — Jakiż pan nierozważny, mówiąc mi o tem właśnie teraz. Czyż pan nie mógł zaczekać do innego dnia i nie psuć mi połowu?
 Szepnął:
 — Przepraszam, ale dłużej już milczeć nie mogłem. Kocham panią oddawna, a dziś mnie pani tak oczarowała, że straciłem panowanie nad sobą. Wówczas stosując się niejako do okoliczności, przybrała nagle minę wyrażającą, że oto wyrzeka się przyjemności, by pomówić o interesach.
 — Usiądźmy na tej skale — rzekła — by się rozmówić poważnie.  Wspięli się na skałę trochę zbyt wysoką, a gdy usiedli obok siebie, w pełnym słońcu, z nogami zwisającemi wzdłuż głazu, ona podjęła:
 — Mój drogi przyjacielu, pan nie jesteś dzieckiem, a ja również nie jestem już młodą dziewczynką. Oboje rozumiemy dokładnie, o co chodzi i możemy rozważyć następstwa swoich czynów. Jeśli pan zdecydował wyznać mi swą miłość,