Strona:PL G de Maupassant Piotr i Jan.djvu/140

 Niemal równocześnie rozległ się w klatce schodowej głos Rolanda:
 — Cóż to, u licha! wcale się dziś nie będzie jeść?
 W braku odpowiedzi zawył:
 — Józia! U djabła, co się z tobą dzieje?
 Z głębi suteryny wybiegł głos służącej:
 — Pan mnie wołał?
 — Gdzie pani? Pani jest na górze z panem Janem.
 Zaklął i zadzierając głowę do góry, wrzasnał:
 — Ludwiko!
 Rolandowa uchyliła drzwi, pytając:
 — Czy sobie czegoś życzysz?
 — Czemu jeszcze nie jemy, u djabła?
 — Już schodzimy, mój drogi.
 I poczęła schodzić na dół, a za nią Jan.
 Zobaczywszy syna, Roland wykrzyknął:
 — Ach, to ty! Widzę, że zaczynasz się już nudzić w swoim mieszkaniu.
 — Nie, ojcze, tylko miałem coś do omówienia z mamą.
 Podszedł ku niemu z wyciągniętą ręką, a uczuwszy starczy uścisk palców ojcowskich, doznał wrażenia dziwnie bolesnego, ściśnięcia serca, jakie towarzyszy rozłąkom i pożegnaniom nadziei powrotu.
 Rolandowa spytała:
 — Czy Piotr przyszedł?
 Mąż wzruszył ramionami.
 — Nie, tem gorzej. On się teraz stale spaźnia. Zaczynajmy bez niego.
 Zwróciła się do Jana.
 — Moje dziecko, możebyś go zawołał? On