Strona:PL G de Maupassant Piotr i Jan.djvu/146

 — Musisz im jednak napisać dziś jeszcze — dodał.
 — Zaraz nawet to zrobię. Idę. I tak nie mógłbym dziś pić kawy, zbyt jestem rozdrażniony.
 Wstał i wyszedł.
 Wówczas Jan zwrócił się do matki:
 — A ty, mamo, co będziesz teraz robić?
 — Nic... Nie wiem.
 To możebyś się ze mną przeszła do pani Rosemilly?
 — Tak... ale... tak...
 — Wiesz przecie... że muszę dziś być u niej.
 — Tak... tak... to prawda.
 — Dlaczego musisz? — spytał Roland, który zresztą nigdy nie wiedział, o czem się mówi w jego obecności.
 — Ponieważ jej przyrzekłem.
 — Ach, tak! To co innego.
 I zaczął sobie nakładać fajkę, gdy matka ze synem wchodzili na piętro po kapelusze.
 Na ulicy Jan zwrócił się do matki.
 — Może się mama wesprze na mem ramieniu?
 Nigdy jej nie ofiarowywał ramienia, gdyż mieli zwyczaj iść obok siebie; dziś jednak to uczynił, a ona przyjęła i wsparła się na nim.
 Po chwili milczenia rzekł:
 — Widzi mama, że Piotr zgadza się na wyjazd.
 Szepnęła:
 — Biedny chłopiec!
 Czemu biedny? Wcale mu tam nie będzie źle.