Strona:PL G de Maupassant Piotr i Jan.djvu/147

 — Tak... wiem... ale myślę o tylu rozmaitych rzeczach.
 Przez długą chwilę szła zamyślona, z głową pochyloną, dotrzymując kroku synowi, poczem tym głosem dziwnym, jakim człowiek chwilami zamyka myśl tajemną, rzekła:
 — Jakież życie jest ohydne! Jeśli się czasem zdarzy chwila szczęścia, to korzystanie z niej jest grzechem, który następnie ciężko trzeba okupywać.
 Głosem bardzo cichym rzekł:
 — Mamo, nie mów o tem.
 — Czyż podobna, skoro wciąż o tem myślę? Zapomnisz.
 Zamilkła, by po chwili tonem żalu głębokiego dodać:
 — Ach! jakże mogłabym była być szczęśliwą przy innym mężu!
 — Cały jej gniew skierował się teraz przeciw Rolandowi całą odpowiedzialność za swój błąd i nieszczęście zwalała na jego brzydotę, niezgrabność, głupotę, ociężałość umysłu i ordynarność wyglądu. Tak, to pospolitość tego człowieka pchnęły ją w grzech, do rozpaczy przywiodły jednego syna, a drugiego zmusiły do wysłuchania najboleśniejszej, najkrwawszej spowiedzi matki.
 Mamrotała:
 — Co to za straszna rzecz dla młodej dziewczyny wyjść za takiego męża.
 Jan nie odpowiadał. Myślał o człowieku, za którego syna dotąd się uważał, a niejasna świadomość ograniczoności ojca, ustawicznie ironizowanie go przez Piotra, lekceważąca obojętność, okazywana mu przez innych, nie wyjmując służącej,