Strona:PL G de Maupassant Piotr i Jan.djvu/159

 Przebiegając myślą wszystkich znajomych teraźniejszych lub dawniejszych, wśród mnóstwa twarzy, wyłaniających się z jego pamięci, dostrzegł też kelnerkę z piwiarni, która nasunęła mu była pierwsze podejrzenie względem matki.
 Zawahał się, żywiąc do niej instyktowną urazę, nagle jednak zdecydował się pójść, myśląc: Ostatecznie miała rację. I skierował się ku piwiarni.
 Przypadkowo lokal był dziś pełen ludzi i dymu. Zebrani goście, mieszczanie i robotnicy — bo to był dzień święta — krzyczeli, śmiali się, rozmawiali, a gospodarz sam, biegając od stolika do stolika, obsługiwał gości, zabierając próżne szklanice i przynosząc pełne z musującą pianką.
 Znalazłszy miejsce w pobliżu szynkfasu, Piotr usiadł, spodziewając się, że dziewczyna go zobaczy i pozna.
 Ona tymczasem przechodziła koło niego i wracała, nie spojrzawszy nawet, drobnymi kroczkami uwijając się pośród gości, kokieteryjnie przechylona.
 Musiał nakoniec stuknąć w stół srebrną monetą. Przybiegła doń.
 — Co sobie pan życzy?
 Nie spojrzała nawet, mając głowę zaprzątniętą obliczaniem trunków podanych.
 — Ładnie! — rzekł — tak się to wita znajomych?
 Podniosła nań oczy i tonem wymuszonym odparła:
 — Ach, to pan! Jak się pan miewa? Nie mam dziś czasu. Szklankę bocku?
 — Tak, szklankę bocku.
 Gdy powróciła z napojem, podjął: