Strona:PL G de Maupassant Piotr i Jan.djvu/160

 — Przychodzę cię pożegnać. Wyjeżdżam.
 Spytała obojętnie:
 — Ach, tak. Dokąd?
 — Do Ameryki.
 — Powiadają, że to ładny kraj.
 I nic więcej. Dalibóg, trzeba być nierozsądnym, by jej zabierać czas dziś, gdy tyle ludzi w piwiarni.
 Wyszedł i znów zawrócił ku morzu. W pobliżu zatoki ujrzał „Perłę”, wracającą z ojcem i kapitanem Beausire. Majtek Papagris wiosłował, a obaj mężczyźni siedząc na przedzie, palili fajki z wyrazem najzupełniejszego szczęścia.
 Spojrzawszy na nich, pomyślał: — „Błogosławieni cisi i pokorni“.
 Usiadł na ławie w pobliżu pomostu, starając się pogrążyć w stan odrętwienia zwierzęcego.
 Gdy wieczorem wrócił do domu, matka, nie śmiejąc podnieść nań oczu, rzekła:
 — Będziesz potrzebował mnóstwa rzeczy do tego wyjazdu, a ja nie wiem dokładnie, co kupować. Na razie zamówiłam bieliznę i byłam też u krawca, ale może potrzebujesz jeszcze czegoś?
 Otworzył usta, by powiedzieć: — Nie, niczego — lecz w tejże chwili przypomniał sobie, że musi przecież przyjąć bodaj tyle, by módz się ubrać przyzwoicie i tonem bardzo spokojnym rzekł:
 — Sam jeszcze nie wiem; muszę się poinformować w biurze Towarzystwa.
 Poszedł do biura zasięgnąć informacji i w odpowiedzi otrzymał spis rzeczy nieodzownych do podróży. Biorąc z rąk jego tę listę, matka po raz pierwszy od długiego czasu spojrzała nań, a w