Strona:PL G de Maupassant Piotr i Jan.djvu/166

 — Przychodzę późno, bo nie chciałem przeszkadzać w czułościach.
 I on musiał z braku miejsca usiąść na łóżku. I znów zapadło milczenie.
 Nagle kapitan wytężył słuch. Pochwycił rozkazy, wydawane na pokładzie i rzekł:
 — Czas nam odejść, jeśli mamy podpłynąć tu „Perłą” i pożegnać pana jeszcze na pełnym morzu.
 Rolandowi bardzo na tem zależało, gdyż chciał prawdopodobnie zaimponować swą „Perłą” pasażerom okrętu, więc zerwał się spiesznie i rzekł:
 — Żegnaj zatem, mój chłopcze.
 Ucałował Piotra w faworyty i otworzył drzwi.
 Rolandowa siedziała bez ruchu, z oczyma spuszczonymi, bardzo blada.
 Mąż dotknął jej ramienia.
 — Chodźmy, spieszmy się, niema chwili do stracenia.
 Wstała, postąpiła krok ku synowi i podała mu kolejno obydwa policzki woskowo blade, które ucałował, nie rzekłszy słowa. Następnie uścisnął ręce pani Rosemilly i brata, pytając go:
 — A kiedyż będzie ślub?
 — Nie wiem jeszcze dokładnie. Postaramy się, by przypadł na czas twej bytności w Hawrze.
 Wszyscy wyszli z kabiny i udali się na most, przepchany teraz publicznością, tragarzami i marynarzami.
 Para huczała w olbrzymim brzuchu okrętu, który zdawał się drzeć z niecierpliwości.
 — Do widzenia — rzekł Roland, widocznie się spiesząc.
 — Do widzenia — odparł Piotr, stojąc na