Strona:PL G de Maupassant Piotr i Jan.djvu/21

 Pomysł ten zdziwił wszystkich obecnych, a Jan lekko oburzony, że brat wspomniał o małżeństwie w obecności pani Rosemily, odparł:
 — Czemu dla mnie, a nie dla ciebie? Przypuszczenie mocno nieprawdopodobne. Jeśliby chodziło o ożenek, to wpierw pomyślanoby o tobie, jako o starszym. Zresztą, ja wcale nie mam zamiaru się żenić.
 Piotr zadrwił:
 — Więc jesteś zakochany?
 Tamten odparł niechętnie:
 — Czyż trzeba koniecznie być zakochanym, by się na razie nie chcieć żenić?
 — Ach, więc na razie tylko. To co innego! A zatem czekasz.
 — Przypuśćmy, że czekam.
 Ale ojciec, który przysłuchiwał się i rozmyślał, wpadł nagle na domysł najprawdopodobniejszy:
 — Do licha! jakżeśmy głupi, łamiąc sobie głowy domysłami. Pan Lecanu jest naszym przyjacielem; wie, że Piotr szuka pomieszkania na gabinet lekarski, a Jan na kancelarję adwokacką, najpewniej więc znalazł coś odpowiedniego.
 Było to tak proste i prawdopodobne, że odrazu wszyscy przyznali rację.
 — Obiad na stole — oznajmiła służąca.
 I kaqdy przeszedł do swego pokoju, by sobie obmyć ręce przed obiadem.
 W dziesięć minut później siedzieli już przy obiedzie w małej jadalni na parterze.
 Z początku panowało milczenie; po chwili jednak Roland zaczął się znów zastanawiać nad zapowiedzianą wizytą notarjusza.
 — Bo ostatecznie, czemu nie napisał, czemu