Strona:PL G de Maupassant Piotr i Jan.djvu/22

aż trzy razy przysyłał swego dependenta, czemu ma przyjść osobiście?
 Piotr uważał to za całkiem naturalne.
 — Widocznie sprawa wymaga odpowiedzi bezwłocznej; a może też chodzi o szczegóły poufne, e których nie lubi się pisać.
 Wszyscy czworo jednak myśleli ciągle o tej wizycie, trochę rozdrażnieni obecnością osoby obcej, która będzie krępować ich rozmowę i powzięcie decyzji.
 Przechodzili właśnie do salonu, gdy dziewczyna oznajmiła przybycie notarjusza.
 Roland rzucił się ku niemu.
 — Dzień dobry, drogi mistrzu.
 Tytułował pana Lecanu „mistrzem“, jak to się zwykle praktykuje wobec notarjuszy.
 Pani Rosemily wstała:
 — Odchodzę, bo czuję się znużoną.
 Pozornie ją zatrzymywano, lecz nie zgodziła się i wyszła, a żaden z mężczyzn jej nie odprowadził, jak to zwykli byli czynić.
 Rolandowa zajęła się nowym gościem.
 — Może pan pozwoli filiżankę kawy?
 — Dziękuję! Dopiero co wstałem od stołu.
 — To może herbaty?
 — I owszem, lecz trochę później; wpierw pomówimy o interesach.
 Wśród ciszy głębokiej, jaka nastąpiła po tych słowach, słychać było tylko rytmiczny tykot zegara i dochodzące z kuchni szorowanie rondli, jako że służąca zbyt była głupia, by bodaj podsłuchiwać pod drzwiami.
 Notarjusz począł:
 — Czy państwo znali w Paryżu niejakiego — pana Marechal, Leona Marechal?