Strona:PL G de Maupassant Piotr i Jan.djvu/25

odpowiedniego, a po długim namyśle nie znalazłszy nic lepszego, rzekł:
 — On mnie naprawdę kochał; zawsze mnie całował, gdy do niego przychodziłem.
 Ale myśl ojca galopowała; galopowała koło tego spadku zapowiedzianego, już otrzymanego, koło tych pieniędzy, dobijających się już do drzwi, a mających wejść lada chwila, może już jutro, za jednym słowem potwierdzającem.
 Spytał:
 — Czy niema jakich trudności?... procesów?... pretensji?...
 Pan Lecanu był całkiem spokojny.
 — Nie. Mój kolega z Paryża określa sytuację, jako zupełnie jasną. Potrzeba tylko przyjęcia ze strony pana Jana.
 — Tak, a zatem... czy majątek jest czysty?
 — Najzupełniej.
 — Wszystkie formalności dopełnione?
 — Wszystkie.
 Nagle stary złotnik uczuł rodzaj wstydu nieokreślonego, instyktownego, przemijającego wstydu, że tak spiesznie zasięga tych informacji, i jakby usprawiedliwiając się, dodał:
 — Pan rozumie, że jeśli odrazu pytam o te kwestje, to jedynie celem zaoszczędzenia synowi możliwych w podobnych razach przykrości. Zdarzają się przecież długi, ciężary rozmaite, alboż ja wiem, i człowiek zaplącze się w ciężką nieraz biedę. Ostatecznie nie ja przecież jestem spadkobiercą, lecz muszę myśleć o „małym“.
 W rodzinie ciągle jeszcze nazywano Jana „małym“, pomimo, że był znacznie wyższy od Piotra.
 Nagle Rolandowa, jakby ze snu zbudzona, jakby sobie przypominając rzecz dawną, niemal za-