Strona:PL G de Maupassant Piotr i Jan.djvu/26

pomnianą, którą słyszała kiedyś, a nie jest jej pewną, wyjąkała:
 — Wszak pan powiedział, że pan Marechal zostawił cały swój majątek memu Jankowi?
 — Tak pani.
 Na co odparła z prostotą:
 — To mnie bardzo cieszy, bo dowiódł tem, że nas bardzo kochał.
 Roland wstał z krzesła:
 — Czy życzysz sobie drogi mistrzu, by syn mój zaraz podpisał ów dokument?
 — Nie... nie... panie Roland. Jutro, jutro, w mej kancelarji, o drugiej po południu, jeśli można.
 — Ależ tak, oczywiście, to się rozumie!
 Wtedy pani Rolandowa, która również wstała, uśmiechając się po łzach przelanych, podeszła o dwa kroki do notarjusza, położyła rękę na poręczy jego fotelu i patrząc nań wzrokiem wzruszonym wdzięcznej matki, spytała:
 — A cóż z herbatką, panie Lecanu?
 — Bardzo proszę. Teraz wypiję z całą przyjemnością.
 Przywołano służącą, która przyniosła naprzód suche herbatniki w głębokich puszkach blaszanych, te mdłe, chrupiące w zębach ciastka angielskie, sporządzone jakby dla dzióbów papuzich, a zalutowane w puszkach metalowych, jakby do podróży naokoło świata. Następnie przyniosła szare serwetki, do herbaty, których oszczędne gospodynie nigdy nie oddają do prania. Trzeci raz zjawiła się z cukierniczką i filiżankami, poczym wyszła, by zagotować wodę. Czekano tedy na herbatę.
 Nikt nie był usposobiony do rozmowy; zbyt wiele miał każdy do myślenia, a nic do powiedzenia. Jedna tylko Rolandowa siliła się na banalne frazesy.