Strona:PL G de Maupassant Piotr i Jan.djvu/39

 Wreszcie Piotr niemal wbrew swej woli przemówił:
 — Aha, wydarzyło nam się dziś coś wcale niezwykłego. Jeden z przyjaciół ojca umarł, zapisawszy cały majątek memu bratu.
 Aptekarz zdawał się w pierwszej chwili nie pojmować, lecz zastanowiwszy się, przypuszczał, że lekarz jest współspadkobiercą. Gdy wyjaśniono mu istotny stan rzeczy, wydawał się zdumionym i zirytowanym; a chcąc wyrazić swe niezadowolenie z powodu pominięcia jego młodego przyjaciela, mruknął kilkakrotnie:
 — To nie zrobi dobrego wrażenia.
 Piotr, którego rozdrażnienie wracało, chciał wiedzieć, co Marowski rozumie przez to powiedzenie.
 — Czemu nie miałoby to zrobić dobrego wrażenia? Jakież złe wrażenie może wywołać wiadomość, że brat jego odziedziczył majątek po przyjacielu rodziny?
 Przezorny starzec nie chciał się jednak tłumaczyć jaśniej.
 — W podobnych wypadkach zapisuje się obydwu braciom po równej części. Ja panu mówię, że to nie zrobi dobrego wrażenia.
 Doktór zniecierpliwiony odszedł, wrócił do domu i udał się na spoczynek.
 Przez chwilę słyszał ciche kroki Jana przechadzającego się w sąsiednim pokoju, następnie wypiwszy dwie szklanki wody, zasnął.