Strona:PL G de Maupassant Piotr i Jan.djvu/98

VI.

 Nic nowego nie zaszło u Rolandów w ciągu tygodnia lub dwóch. Ojciec łowił ryby, Jan urządzał się przy pomocy matki, a Piotr posępny, zjawiał się wyłącznie w chwilach wspólnego posiłku.
 Pewnego wieczora ojciec zwrócił się do niego:
 — Cóż to u djabła znaczyć ma ta twoja mina pogrzebowa? I to już od dłuższego czasu.
 Doktór odparł:
 — Tak, strasznie odczuwam ciężar życia.
 Poczciwiec nie mając wyobrażenia, co to ma znaczyć, odparł z miną strapioną:
 — Dalibóg tego już za wiele. Odkąd na nas spadła ta fortuna, ten spadek, wszyscy wydają się nieszczęśliwemi. Jak gdyby nas spotkało jakieś nieszczęście, jakbyśmy kogoś opłakiwali!
 — Ja istotnie kogoś opłakuję — rzekł Piotr.
 — Ty — kogóż to?
 — Och, kogoś ci nieznanego, a kogo ja kochałem nadmiernie.
 Roland wyobrażając sobie, że chodzi o jakąś miłostkę, prawdopodobnie kobietę lekkich obyczajów, faworyzowaną przez syna, spytał:
 — Kobieta, co?
 — Tak, kobieta.
 — Umarła?
 — Nie. Gorzej, bo stracona.
 — Ach!
 Jakkolwiek zdziwiło starego to wyznanie w obecności żony i w tak dziwny sposób uczynione przez syna, nie zadawał jednak dalszych pytań, uważając, że sprawy tego rodzaju nie powinny obchodzić osób trzecich.
 Rolandowa zdawała się nie słyszeć całej tej rozmowy; wyglądała na chorą, sądząc po twarzy