Strona:PL G de Maupassant Silna jak śmierć.djvu/115

przeżywał lata minione. Zdawało mu się, że mucha jakaś brzęczy mu koło uszu, napełniając je szmerem zmieszanym dni dokonanych.
 Młoda dziewczyna, widząc go zadumanym, spytała:
 — Co panu? Wydaje się pan smutnym.
 Zadrżał do głębi serca. Kto to powiedział? Ona, czy jej matka? Chyba matka — nie swym głosem obecnym, lecz dawniejszym, tak odmiennym, że zaledwie go zdołał teraz poznać.
 Odparł z uśmiechem:
 — Och nie; bardzo mi dobrze z tobą, jesteś milutka i przypominasz mi swą matkę.
 Jak mógł był nie zauważyć odrazu owego dziwnego echa głosu, tak dobrze ongi znanego, a wychodzącego teraz z ust innych.
 — Mów jeszcze — dodał.
 — O czem?
 — Opowiedz mi, czego cię uczyły nauczycielki. Czy je lubiłaś?
 Zaczęła znów szczebiotać.
 A on słuchał, z potęgującem się lękiem, śledził, chwytał, wyczekiwał wśród balastu słów tej dzieweczki prawie mu obcej, słowa, dźwięku, uśmiechu, uwięzionych niejako w jej gardle od młodości matki. Niektóre akcenty wprawiały go w drżenie. Niewątpliwie były między ich słowami różnice, których nie dostrzegał odrazu, odchylenia, nie dające się utożsamić, lecz właśnie te odcienie tem bardziej jeszcze potęgowały nagłe przejawy sposobu mówienia i tonu