Strona:PL G de Maupassant Silna jak śmierć.djvu/138

zrobić miejsce pokostnikom, którzy niosąc wysokie drabinki wołali: „Baczność, panie i panowie, baczność!“
 Po pięciu minutach, hrabina i Olivier byli odcięci od reszty towarzystwa. Malarz chciał ich szukać, lecz ona, opierając się na jego ramieniu, rzekła:
 — Alboż nam tak nie dobrze? Niech sobie idą; wszak umówione, że o czwartej spotkamy się w bufecie, na wypadek zgubienia się w tłumie.
 — Prawda — odparł.
 Nie mógł się jednak pozbyć myśli, że markiz towarzyszy Anetce i w dalszym ciągu jej nadskakuje z tą właściwą mu niedorzeczną galanterją.
 Hrabina szepnęła:
 — Więc ciągle mnie jeszcze kochasz?
 Z wyrazem roztargnienia odparł:
 — Tak, oczywiście.
 I ponad głowami płynącej fali szukał popielatego kapelusza markiza.
 Czując, że jest roztargnionym i pragnąc myśl jego na właściwe skierować tory, rzekła:
 — Gdybyś wiedział, jak jestem zachwycona tym twoim obrazem. Najlepszy z wszystkich dotychczasowych.
 Uśmiechnął się i zapominając nagle o młodej parze, znów wrócił myślą do swej troski porannej.
 — Istotnie? Sądzisz?
 — Tak, ja go uważam za najlepszy.
 — Tyle mi przysporzył troski.