Strona:PL G de Maupassant Silna jak śmierć.djvu/159

 — Och, nieszczególnie. Strasznie się tem przejęła, i bardzo powoli przychodzi teraz do siebie. Wyznaję nawet, że jestem zaniepokojony.
 — Czemu jednak nie wraca?
 — Nie wiem doprawdy. Zadną miarą nie mogłem jej skłonić do tego.
 — I co tam robi całemi dniami?
 — Ach Boże! Płacze ciągle i myśli o matce. To niedobrze dla niej. Bardzobym pragnął, by zdecydowała się na zmianę powietrza i opuszczenie tej miejscowości. Pan rozumie?
 — A Anetka?
 — Och, ona! Poprostu kwiat świeżo rozkwitły! Uśmiech radości pojawił się na twarzy Oliviera.
 — Musiała też dość wycierpieć? — dorzucił.
 — Tak, bardzo nawet, ale cierpienia w ośmnastym roku życia nie bywają jak wiadomo zbyt głębokie.
 Po chwili milczenia Guilleroy zapytał:
 — I gdzież pójdziemy, drogi panie, na obiad? Czuję potrzebę rozruszania się trochę, wśród gwaru, życia.
 — Zdaje się, że o tej porze najodpowiedniejszą będzie Kawiarnia Ambasadorów.
 I ująwszy się pod ramię, skierowali się ku Polom Elizejskim. Guilleroy pełen ożywienia, jakiego doznaje paryżanin wracający do miasta, które po chwilowem rozstaniu wydaje mu się jakby odmłodzonem i pełnem możliwych niespodzianek, wypytywał malarza o tysiączne szczegóły. Co tu zaszło, co mówiono pod-