Strona:PL G de Maupassant Silna jak śmierć.djvu/167

 — O czwartej?
 — Tak.
 — Och, jaki on dobry!
 Hrabina jednak zbladła, gdyż od pewnego czasu potęgował się w niej nowy niepokój, a nagłe przybycie malarza przejęło ją trwogą, jako groźna zapowiedź tego, co przewidywała.
 — Wyjedziesz po niego na dworzec — rzekła do córki.
 — A ty, mateczko, nie pojedziesz?
 — Nie, ja was będę tu oczekiwać.
 — Czemu? To mu sprawi przykrość.
 — Czuję się niezbyt dobrze.
 — A przecież miałaś zamiar iść pieszo do Berville.
 — Tak, ale śniadanie mi jakoś zaszkodziło.
 — Gdybyś się przejechała, z pewnością byłoby ci lepiej.
 — Nie, dziecko. Wrócę nawet do swego pokoju. Dasz mi znać, gdy przyjedziecie.
 — Dobrze, mateczko.
 Wydawszy odpowiednie rozkazy co do wysłania powozu na godzinę oznaczoną i przygotowania mieszkania dla gościa, hrabina zamknęła się w swym pokoju.
 Dotąd życie jej płynęło prawie bez cierpienia, a jedyną troską było zachowanie miłości Oliviera. I z walki tej udało się jej zawsze wychodzić zwycięsko. Serce jej kołysane powodzeniem i hymnami na jej cześć śpiewanemi, stało się wymagającem