Strona:PL G de Maupassant Silna jak śmierć.djvu/214

Zaledwie znaleźli się sami, ujęła obydwie jego ręce, szepcząc:
 — Olivierze, Olivierze, ja cię proszę, niech ona ci nie pozuje.
 Całkiem zmieszany, spytał:
 — Czemuż to?
 Odparła gorączkowo:
 — Czemu? czemu? On jeszcze pyta!... Więc ty tego nie czujesz! Och! powinnam się była domyśleć wcześniej, lecz teraz dopiero, w tej chwili to odkryłam... Nie mogę ci teraz nic powiedzieć... nic. Przywołaj tu moją córkę. Powiedz jej, że nagle zrobiło mi się słabo, każ sprowadzić dorożkę, a za godzinę przyjdź zapytać, jak się miewam. Przyjmę cię w cztery oczy!
 — Ale cóż to jest nareszcie?
 Wyglądała tak, jak gdyby lada chwila miała dostać ataku nerwowego.
 — Daj pokój. Tu mówić nie mogę. Zawołaj córkę i każ sprowadzić dorożkę.
 Musiał być posłusznym i wrócić do pracowni. Anetka, niczego się nie domyślając, znów zabrała się do czytania, mając serce przepełnione smutkiem po przeczytaniu owej historji poetycznej a żałosnej. Olivier rzekł:
 — Mama czuje się coś niedobrze. Słabo się jej zrobiło. Idź do niej, a ja przyniosę eteru.
 Wyszedł, wziął flakonik ze swego pokoju i znów wrócił.