Strona:PL G de Maupassant Silna jak śmierć.djvu/227

Nowego Cyrku, poczem zawrócił z połowy drogi, bez powodu, celu i pozoru, skręcił na bulwar Malesherbes i zwolniwszy kroku w pobliżu mieszkania hrabiny, pomyślał: A może jej się wyda dziwnem, że znów przychodzę tego samego wieczora? Rychło się jednak uspokoił rozumowaniem, że nic przecie żdziwnego, jeśli po raz wtóry zapyta o jej zdrowie.
 Była sama z Anetką, w głębi salonika, ciągle jeszcze robiąc kołdry dla biednych.
 Przywitała go poprostu:
 — Ach, to pan, drogi przyjacielu?
 — Tak, byłem niespokojny o zdrowie pani. I jakże teraz?
 — Dziękuję, dosyć dobrze...
 Milczała przez chwilę, poczem akcentując wymownie, dodała:
 — A pan?
 Zaśmiał się swobodnie i odparł:
 — Och, ja doskonale, doskonale. Obawy pani były całkiem bezpodstawne.
 Podniosła oczy i opuszczając robotę, utkwiła w nim spojrzenie płomienne, wyrażające równocześnie prośbę i wątpienie.
 — Tak jest istotnie dodał.
 — Tem lepiej — odparła z uśmiechem trochę wymuszonym.
 Usiadł, po raz pierwszy w tym domu czując się dziwnie nieswojo, jakby pod wpływem obezwładnienia myślowego, silniejszego jeszcze od owej niemocy,