Strona:PL G de Maupassant Silna jak śmierć.djvu/228

jakiej doświadczał niedawno wobec rozpoczętego obrazu.
 Hrabina rzekła do córki:
 — Możesz dziecino wrócić do swego zajęcia; to panu nie przeszkadza.
 — A cóż ona robiła? — spytał.
 — Ćwiczyła fantazję.
 Anetka wstała, by podejść do fortepianu. Nie myśląc o tem, odprowadzał ją spojrzeniem, jak to czynił zawsze, pociągany jej pięknością. W tem uczuł na sobie wzrok matki i szybko odwrócił głowę, jak gdyby czegoś szukał w mrocznym kącie salonu.
 Hrabina wzięła ze stoliczka małe złote pudełeczko, otrzymane od niego w podarku, otworzyła je i podsuwając mu papierosy, rzekła:
 — Proszę palić; wiesz, że to lubię, gdy jesteśmy sami.
 Usłuchał, a równocześnie ozwały się dźwięki śpiewne fortepianu. Była to muzyka staroświecka, lekka i wdzięczna, zdająca się być inspiracją artysty w łagodny wieczór wiosenny, przy poświacie księżyca.
 Olivier spytał:
 — Co to jest?
 Hrabina objaśniła:
 — Schumann. Rzecz mało znana, a śliczna.
 Potęgowało się w nim pragnienie spojrzenia na Anetkę, lecz nie śmiał tego uczynić. Potrzebowałby tylko wykonać drobny ruch, lekkie poruszenie szyi, bo z ukosa widział dwa płomyki świec, padające na