Strona:PL G de Maupassant Silna jak śmierć.djvu/230

pozbawiony, wchłaniał widok ten, jak chłonie wodę człowiek spragniony.
 — I cóż — spytała hrabina — ładne?
 Jakby nagle rozbudzony, zawołał:
 — Cudowne, prześliczne! Czyje to?
 — Pan nie wie?
 — Nie.
 — Jakto, naprawdę pan nie wie?
 — Ależ nie!
 — Schuberta.
 Z przekonaniem głębokiem rzekł:
 — To mnie nie dziwi. Istotnie wspaniałe! Gdyby to pani zechciała powtórzyć!
 Siadła do fortepianu spełniając jego życzenie, a on odwróciwszy głowę, znów przyglądał się Anetce, słuchając teraz także muzyki, by równocześnie podwójnej zażywać rozkoszy.
 A gdy po chwili hrabina zajęła dawne miejsce, on, dzięki wrodzonej dwoistości natury ludzkiej, przestał wpatrywać się w jasny profil dziewczyny, zajętej robótką naprzeciw matki.
 Jednakowoż nie widząc jej, czuł rozkosz jej obecności, jak czuje się sąsiedztwo ciepłego kominka; a pragnienie rzucania na nią szybkich spojrzeń, przenoszonych błyskawicznie na hrabinę, wprost go opętało, niby ucznia, wychylającego się z okna, skoro tylko profesor odwróci głowę.
 Rychło się pożegnał, czując, że ma język taksamo