Strona:PL G de Maupassant Silna jak śmierć.djvu/236

chwila, by zrywać kwiatki przydrożne i oto przypomniał sobie nagle, że przyrzekł jej bławatek z szafirów po powrocie do Paryża.
 Wszystkie postanowienia poprzednie pierzchły w okamgnieniu i nie próbując już nawet dalszej walki, wziął kapelusz i wyszedł, podniecony myślą sprawienia jej przyjemności.
 Lokaj otwierając mu drzwi, odpowiedział:
 — Pani hrabina wyszła, tylko panienka jest w domu.
 Ogarnęła go żywa radość.
 — Proszę mnie zameldować.
 I wsunął się do salonu tak lekko, jak gdyby się obawiał, by nie usłyszano jego kroków.
 Anetka zjawiła się prawie natychmiast.
 — Dzień dobry, kochany mistrzu — rzekła poważnie.
 Zaśmiał się, uścisnął podaną rączkę i siadając obok niej, rzekł:
 — Zgadnij, dlaczego przyszedłem?
 Namyślała się przez chwilę.
 — Nie wiem.
 — By pójść z tobą i mamą do złotnika i wybrać ów bławatek z szafirów, który ci przyrzekłem w Roncières.
 Twarzyczka dziewczyny rozpromieniła się żywą radością.
 — Och! — zawołała — mama właśnie wyszła. Wnet jednak wróci. A pan zaczeka, prawda?
 — Jeśli to nie potrwa zbyt długo.