Strona:PL G de Maupassant Silna jak śmierć.djvu/251

 — W drogę, w drogę! Inaczej się spóźnimy!
 Ci, którzy mu mieli towarzyszyć, wstali ze swych miejsc i wyszli, po zwykłych uściskach dłoni i pocałunkach, zamienianych przez kobiety za każdorazowem przywitaniem i pożegnaniem.
 Zostali sami. Ona i on,, stojący u drzwi, któremi wyszło towarzystwo.
 — Usiądź, przyjacielu — rzekła łagodnie.
 Odrzucił porywczo:
 — Nie, dziękuję, ja także odchodzę.
 Szepnęła błagalnie:
 — Och! czemu?
 — Ponieważ, jak się zdaje, przyszedłem nie w porę. Przepraszam, że przyszedłem bez zapowiedzenia.
 — Olivierze, co tobie?
 — Nic. Żałuję tylko, że przeszkodziłem w zabawie tak pięknie ułożonej.
 Ujęła jego rękę.
 — Co chcesz przez to powiedzieć? Właśnie mieli wyjść, by zobaczyć otwarcie parlamentu. Ja byłabym i tak została w domu. Więc przeciwnie, miałeś dobre natchnienie przychodząc dziś, gdy jestem sama.
 Mruknął ironicznie:
 — Tak, miałem natchnienie, dobre natchnienie!...
 Ujęła obydwie jego ręce i patrząc mu głęboko w oczy, głosem bardzo cichym wymamrotała:
 — Wyznaj, że ją kochasz!
 Wyrwał ręce z jej uścisku, nie mogąc hamować dłużej swego rozdrażnienia.