Strona:PL G de Maupassant Silna jak śmierć.djvu/263

Gruby książę Harrison, wątły książę Epilati, baron Flach i inni przesunęli się jeden po drugim.
 Nagle Rocdiane zawołał:
 — Patrzcie, Farandal!
 Wszedł markiz, ręce na biodrach, z tą elegancką swobodą mężczyzn dobrze zbudowanych, których nic nie krępuje.
 Lauda szepnął:
 — A to chwat! Wygląda jak gladjator!
 A Rocdiane zwracając się do Bertina, zapytał:
 — Czy to prawda, że żeni się z córką twych przyjaciół?
 — Zdaje się — odparł malarz.
 Jednakowoż pytanie to, wobec tego człowieka, w tej chwili i na tem miejscu, do głębi wstrząsnęło Olivierem, budząc w sercu jego rozpacz potworną i bunt. Cała okropność niedalekiej przyszłości ujawniła mu się w okamgnieniu z taką dokładnością, że przez parę chwil walczyć musiał z żądzą zwierzęcą rzucenia się na markiza.
 Następnie wstał.
 — Jestem zmęczony — rzekł. — Pójdę raczej do masażysty.
 Przechodził właśnie arab.
 — Czyś wolny, Achmedzie?
 — Tak, proszę pana.
 I szybko się oddalił, by uniknąć przywitania z markizem, powolnym krokiem okrążającym amfiteatr.
 Zaledwie kwadrans pozostał w wielkiej sali do