Strona:PL G de Maupassant Silna jak śmierć.djvu/267

 — Och! mój przyjacielu! Jakaż szkoda! A co z moją żałobą?
 — Przecież to już niemal cztery miesiące.
 — Zapewniam cię, że nie mogę.
 — A Anetka? Pomyśl, że podobną sposobność może się już nigdy nie nadarzyć.
 — Z kimżeby poszła?
 — Z ojcem i księżną, którąbym zaprosił. Mam też zamiar zaofiarować miejsce markizowi.
 Spojrzała mu prosto w oczy, mając szaloną chęć ucałowania go w usta. Nie dowierzając własnym uszom, powtórzyła:
 — Markizowi?
 — No tak!
 W jednej chwili zgodziła się na propozycję.
 A on przybierając minę obojętną, spytał:
 — Czy oznaczona już data ślubu?
 — Mój Boże, tak mniej więcej. Mamy powody do przyspieszenia tej sprawy, tem więcej, że postanowioną była jeszcze przed śmiercią matki. Przypominasz sobie?
 — — Tak, doskonale. Więc kiedy?
 — Z początkiem stycznia prawdopodobnie. Przepraszam że wcześniej, ci nie powiedziałam.
 Weszła Anetka. Czuł, że serce podskoczyło mu w piersi jakby za pociśnięciem sprężyny i cała jego miłość ku niej zgorżkniała nagle, przeradzając się w rodzaj nienawiści dziwacznej, w jaką przeobraża się miłość, smagana zazdrością.