Strona:PL G de Maupassant Silna jak śmierć.djvu/300

 — Jakie cudne! Kto je też mógł przysłać?
 — Hrabina odparła:
 — Niewątpliwie Bertin.
 Od chwili jego odejścia, ciągle o nim myślała. Wydał się jej tak ponurym, tragicznym, widziała tak jasno jego nieszczęście bez wyjścia, odczuwała tak boleśnie cios, który i w nią ugodził, kochała go tak bardzo, tak tkliwie, tak głęboko, że serce jej się ściskało pod brzemieniem przeczuć smutnych.
 W trzech bukietach były istotnie trzy bilety malarza. Zaadresował je ołówkiem do księżnej, hrabiny i Anetki.
 Księżna spytała:
 — Czy może chory ten wasz przyjaciel? Wczoraj wyglądał bardzo mizernie.
 A hrabina odparła:
 — Tak, niepokoi mnie trochę swym wyglądem, jakkolwiek się nie uskarża.
 Hrabia zaś dodał:
 — Och! starzeje się poprostu, jak i my. W ostatnich czasach postępuje to nawet u niego bardzo szybko. Sądzę zresztą, że u starych kawalerów dokonywa się to zawsze tak raptownie. Tak to jakoś nagle na nich spada. Istotnie, zmienił się bardzo.
 Hrabina westchnęła:
 — Ach tak!
 Farandal przestał nagle szeptać z Anetką i rzekł:
 — W porannym „Figarze“ był artykuł bardzo dla niego nieprzyjemny.