Strona:PL G de Maupassant Silna jak śmierć.djvu/90

 Malarz zaczął się śmiać.
 Wobec takiego argumentu, nie mogę już nalegać.
 Zaczerwieniła się gwałtownie aż po włosy i całkiem zmieszana dodała:
 — Mama poleciła mi powiedzieć panu, że zaraz przyjdzie i poprosić, czy nie zechciałby nam pan towarzyszyć do Lasku.
 — Bardzo chętnie. Czy jeszcze ktoś jedzie? Tylko księżna de Mortemain.
 — Bardzo dobrze; jedziemy więc razem.
 — Pozwoli pan, że pójdę włożyć kapelusz.
 — Dobrze, dziecino!
 Zaledwie drzwi się za nią zamknęły, weszła hrabina, w woalce, gotowa do wyjścia. Wyciągnęła doń obydwie ręce.
 — Wcale się nie pokazujesz? Co to ma znaczyć?
 — Nie chciałem przeszkadzać.
 — Olivierze...
 W intonacji tego imienia zawarła wszystkie wyrzuty i całą głąb przywiązania.
 — Jesteś najlepszą istotą na świecie szepnął wzruszony.
 Po zażegnaniu tej drobnej utarczki serdecznej, podjęła tonem konwersacji towarzyskiej:
 — Wstąpimy po księżnę i przejedziemy się razem po Lasku. Trzeba to wszystko pokazać Anetce.
 Kareta czekała przed bramą.
 Bertin zajął miejsce naprzeciw obydwu pań, i po-