Nazywano go świętym Antonim, gdyż było mu na imię Antoni, a może i dlatego, ze lubił żyć dobrze, wesoło i jowialnie, że miał wyborny apetyt i pijał dużo a poza tem zapamiętale uganiał za dziewczętami, choć przeszedł już dawno sześćdziesiątkę.
Był chłopem z okolic Caux, policzki miał czerwone, piersi szerokie i przysadzisty korpus, umocowany na długich nogach, które wydawały się nieco za chude w stosunku do wagi całego ciała.
Był wdowcem; żył z gospodynią i dwoma parobkami sam na swoim folwarku i dbał wielce o swoje gospodarstwo, które polegało na hodowli bydła i uprawie roli. Dwaj jego synowie i trzy dobrze wydane córki, żyli w okolicy i raz w miesiącu przybywali do ojca, aby zjeść u niego obiad. W całej okolicy znany był ze swej siły tak, że weszło w przysłowie: „mocny jak święty Antoni“.
Gdy Prusacy wkroczyli do kraju, obiecywał święty Antoni w gospodzie, że podejmuje się
