Strona:PL G de Maupassant Widma wojny.djvu/62

niż jej towarzyszki, kobiety uczciwe on zaś doskonale sobie uświadamiał, iż zachowaniem swem musi dać wyraz swej polityki oporu, zapoczątkowanej zrywaniem dróg.
 Podróżni weszli do obszernej kuchni oberży, a Niemiec, zażądawszy paszportu, podpisanego przez naczelnego jenerała, odczytywał wpisane tam nazwiska, zawód i stan każdego z podróżnych, dokładnie się wszystkim przyglądając í porównując rysopisy z poszczególnemi osobami.
 Wreszcie oświadczył szorstko: Dobrze, i zniknął.
 Odetchnęli. Wszyscy czuli jeszcze głód i zamówili wieczerzę. Należało poczekać na nią pół godziny, a gdy dwie kelnerki zdawały się krzątać koło przygotowania posiłku, podróżni poszli oglądać swe pokoje. Wszystkie były obok siecie w drugim korytarzu, zakończonym szklanemi drzwiami, na których widniało zero.
 Zamierzano właśnie siąść do stołu, gdy zjawił się gosdodarz oberży we własnej osobie. Dawniej handlarz koni, gruby astmatyk, któremu ustawicznie w gardle świszczało, charczało i syczało, odziedziczył po ojcu swym nazwisko: Follenvie.
 Zapytał:
 — Panna Elżbieta Rousset?
 Gałka łojowa drgnęła i odwróciła się:
 — To ja.