Ta strona została uwierzytelniona.
ZACHÓD SŁOŃCA
Żonie mojej
W jeziorze słońce: Na wód kryształowej misie
trzyma Salome głowę proroka uciętą:
z arteryj wciąż się sączy krwi szkarłatnej wysięk
na srebrną ciszę wody, na czerwień odmętów.
Strugi krwi się płomienią i wichrzą i wstężą.
Salome w mgieł liljowym na głowie woalu
w hypnozie ócz zielonej jadowitych węży
rozkrwawionych ust żądzą chyli się nad falą:
Wypija z ócz proroka zgasłych wieszczą łunę
(w której jarzy się w słońcu zmartwychwstały Chrystus)
i składa na powieki śmierci pocałunek.
Tatarak drży jak kity na hełmach gwardzistów.
