Strona:PL Gabriela Zapolska - Żabusia. Dziewiczy wieczór.djvu/016

kłamstwem kobiety — to cała przepaść. Kobieta kłamie tak delikatnie i artystycznie, jak pająk umie dzierzgać sieć swoją.

 Bartnicki. Nie! nie!... już mnie tam nikt okłamać nie jest w stanie.

 Maniewiczowa. Tem lepiej.

 Bartnicki. A przytem widzi pani dobrodziejka... kłamstwo to ściąga kłamstwo drugie. Ja nigdy przed Żabusią nie kłamię, więc też i Żabusia przedemną nie kłamie. O! widzi pani dobrodziejka, w tem jest cała filozofia naszego pożycia.

 Maniewiczowa. A ja kłamię.

 Bartnicki. Daruje pani dobrodziejka, ale w takim razie i maż pani musi także kłamać.

 Maniewiczowa. Jak najęty!

 Bartnicki (z szerokim gestem) A w takim razie, proszę siadać!...

 Maniewiczowa. Już siedzę... Ale dajmy temu pokój! Weszliśmy na bardzo śliską ścieżkę! Nam dobrze z naszemi kłamstwami, pan zaś cieszysz się szczerością... Błogosławieni ci, którzy wierzą...

 Bartnicki. Czy to znaczy, że Żabusia?...

 Maniewiczowa (szybko) Cóż znowu? Helenka jest najlepsze, najszczersze na świecie stworzenie. Dość na nią spojrzeć, aby wiedzieć, że jest chodzącą prawdą, takie ma