chodzę do cukierni na gazety. Wszystkie czytam. Czasem, panie tego, i „Timesa“ całego rznę od deski do deski choć nie umiem po angielsku. Potem w biurze dyskusya... panie tego, umysł się wyrabia, poglądy szerokie... Moje zdanie nawet specyalnie cenią i szanują (po chwili). Nie! ja się nie nudzę.
Maniewiczowa. Nie przeczę, iż polityka to rzecz wysoce zajmująca, ale Żabusia wychodzi często z domu, czy nie czujesz się pan wtedy osamotnionym?
Bartnicki (wskazując dziecko). Mam Nabuchodonozora.
Maniewiczowa (z ironiczną kokieteryą). To dobre dla kobiety... ale mężczyźnie niańczenie dziecka nie wystarcza...
Bartnicki (do siebie z niepokojem). Czego ona chce odemnie?
Maniewiczowa. Czytałeś pan Baudelaire’a?
Bartnicki. Nie, pani dobrodziejko!
Maniewiczowa. To go przeczytaj! Potrafisz wtedy czytać w swem własnem sercu a może i... w sercach innych kobiet.
Bartnicki. Ja zawołam Franciszkę, niech lampę zapali!
Maniewiczowa. Nie trzeba! szara godzina, to godzina marzeń i... pokus.
Bartnicki (na stronie). Gorąco mi!
