Strona:PL Gabriela Zapolska - Żabusia. Dziewiczy wieczór.djvu/032

 Milewski. Chciałem kupić nicejskie, ale zapachu nie miały.

 Milewska (do Franciszki wchodzącej z lewej). Dalej! obrus! serwetki! samowar!

 Milewski (do Bartnickiego). Cóż w biurze?

 Bartnicki. Nic, wszystko po staremu.

 Milewski. Robota ciężka?

 Bartnicki. Dziadzio żartuje. Cały dzień gada się, panie tego, o polityce.

 Milewski. To źle, trzeba pracować, cóż z tego... biuro na to jest, na pisanie.

 Bartnicki. Kiedy niema co pisać.

 Milewski. To pisz listy do żony... do Żabci, ale pisz, bo się rozpróżniaczysz do reszty. I tak utyłeś, wyglądasz jak radca. Prawda, panno Maryo?

 Marya. Przeciwnie... ja znajduję, że mój brat zmizerniał...

 Milewski. Z pani wieczna przekora. Nie to, co nasza Żabcia. Jej powiedzieć czarno, ona zaraz „czarno, dziadziu, czarno“, ja znów biało, ona „biało, dziadziu, biało“. Anioł, nie kobieta, rodzicom się nigdy nie sprzeciwi a panna Marya to zaraz ciur, ciur, ciur, jak mały kogutek (z umizgiem). Taka śliczna panienka i taka sekutnica! (Marya się odsuwa). Rozgniewałem panią, przepraszam pokornie, ale proszę darować mnie staremu... Cofam sekutnicę, niech będzie... kapryśnica