Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/019

 Przeciągły pocałunek przerwał ciszę.
 Wśród bladego światła przyciemnionej lampy, zamajaczyła nagle drobna postać bobieca, powstająca z otomany.
 Kaskada jasnych włosów rozsypana na zarumienione ramiona, drżała złotawym blaskiem; oczy, błyszczące fosforycznym ogniem, migotały u tej kobiety jak dwa błędne ogniki, usta namiętnie rozchylone, zgniecione w świeżym pocałunku miłosnym, zachowały jeszcze wilgoć zmysłowej ekstazy.
 Wszystko w tej postaci tchnęło zmysłowością, szałem bachantki, poddającej swą pierś pod uściski satyra.
 Stanęła, wyciągając ręce wysoko nad głową, przechylając się w tył, wciągając jakby w siebie cząstkę miłosnego dreszczu.
 Stojący przed nią mężczyzna zapalał właśnie papierosa.
 — Mogłabyś zostać chwilę.
 — O! nie, nie — odparła kobieta — muszę wracać, aby podejrzeń nie ściągać...