Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/022

 — A uważaj, aby samowar gotował się dobrze, bo pani pewno zmarznięta powróci...
 A matka układała sucharki, chowając lepiej lukrowane na spód, aby tylko dla Żabusi się zostały.
 — Zimno jest, gdzie też ona tak długo bawić może? — wyrzekł wreszcie mąż.
 — Wstąpiła pewnie do kościoła — w adwent lubi przecież tam chodzić wieczorem — odrzekła matka.
 — Jeszcze się zaziębi.
 — Bóg ją od złego uchroni!...
 Nastało milczenie.
 Tylko Nabuchodonozor podciągał noskiem, bo cierpiał katar okropny.
 Nagle drzwi się otwarły z trzaskiem.
 We drzwiach stanęła... Żabusia.
 Cała była jeszcze różowa, w oczach grały dogasające namiętne blaski.
 Wszyscy rzucili się do niej z krzykiem:
 — Żabusia!...
 Ona witała kolejno każdego, rozsypując całusy jak grad cukierków. Opowiadała