Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/031

 Od kilku chwil otworzyły się cicho drzwi od kuchni i do pokoju wsunęła się żoncia.
 W ręce trzymała szynkę zawiniętą w papier, i w niemem uwielbieniu spojrzawszy na męża, stanęła, przyciskając szynkę do piersi.
 Wydawał się jej w tej chwili tak piękny, tak elegancki, tyle od niej wyższy i dystynkcyą i rozumem i pięknością — że wciąż stała zapatrzona w swoje bóstwo, fryzujące sobie teraz wąsy maluchnem rozgrzanem żelazkiem.
 On, spojrzawszy przypadkowo na nią, dojrzał to uwielbienie malujące się w jej spłowiałych oczach.
 — Hm, patrz! jakiego masz męża — wyrzekł z zadowoleniem..
 Ona nie odpowiedziała nic.
 Uśmiechała się tylko, prostując się także, jakby z dumy... urosnąć chciała.
 — Możesz mnie pocałować — dodał z pobłażliwością — ale tu w szyję... o!...