Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/033

 Ręce jej drżały, widelca utrzymać nie mogła.
 Była w tej chwili bardzo szczęśliwa.
 Łzy jej oczy osłaniały mgłą wilgotną, serce biło w piersi bardzo żywo.
 Tymczasem koteczek nałożył w eleganckie etui całą masę papierosów i z małej doniczki niezapominajek, stojącej przed obrazkiem Matki Boskiej, uszczknął gałązkę.
 Gałązkę tę zatknął sobie w butonierkę i zasiadł do herbaty.
 Żona podała mu filiżankę i nasmarowaną bułeczkę. Poczem, jeszcze cała zmieszana, z uśmiechem na pobladłych wargach, podsunęła mu talerzyk z szynką.
 On — ze zdziwieniem poruszył umalowanymi brwiami.
 — Szynka? — zapytał.
 — Tak, kotku — proszę cię, jedz! — odpowiedziała nieśmiało.
 — Zbytki! zbytki!... — dodał, biorąc na talerz największy różowy płatek — ale pamiętaj! gdy zabraknie — nie dodam ani grosza!... ani grosza!...