Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/036

 Kobieta prawie rozpaczliwie wodzi wzrokiem dokoła.
 Tak mają mało spójni moralnej, że wszystkie jej wysiłki pozostają bez skutku. Wreszcie on wstaje, ociera starannie wąsy i raz jeszcze podchodzi do lustra.
 Ona wie dobrze, co to znaczy.
 Za chwilę koteczek wyjdzie a ona, ona, zostanie sama! na cały wieczór, na długi, smutny wieczór!
 Zapewne — jest do tego przyzwyczajona. Ale dziś szczególnie jej smutno. Wszak to dziś rocznica ich ślubu...
 On o tem zapomniał zupełnie...
 Lecz ona niezapomniała i chce mu to powiedzieć, wszak dzień taki to prawie uroczyste święto... Lecz on wziął już kapelusz i elegancką laseczkę, teraz naciąga rękawiczki, pogwizdując lekko. Żona zbliża się ku niemu, przełykając z trudnością ślinę.
 — Wychodzisz — pyta, patrząc mu błagalnie w oczy, jak pies świeżo obity.
 — Naturalnie!...