Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/046

chwalił jej nowy dolman, na który wyszło z pięćset łokci koronki, ona siedziała ciągle chmurna, z brwiami ściągniętemi, z twarzą gniewnie wykrzywioną.
 — Dlaczego tak późno przyjechałeś? — zapytała wreszcie, zwracając się twarzą do swego towarzysza.
 — Nie mogłem! wierz mi! — tłomaczył się mężczyzna.
 — Dlaczego?
 — Bo!... bo!... mieliśmy gości!... — odparł, udając nonszalancyę i oglądając sobie paznogcie.
 Znać było że blaguje, lecz ona nie poznała się na tem.
 — Kto był? — nalegała już trochę udobruchana — kobiety?
 — O, zaledwie kilka! kuzynka Eszerghazy z córką — wiesz... ta hrabina!
 Ona potwierdziła śpiesznie.
 — Tak! tak! mówiłeś mi już o niej, a z mężczyzn?
 — Zwykli goście czwartkowi.
 — Więc to jour fixe?
 — Tak!... five o clook thea.